خانه کتاب مدیریت

فیلم گرین بوک یا همان کتاب سبز را دیدم می گویند سه جایزه اسکار گرفته و چه و چه... به نظر من ورژن آمریکایی «گنج قارون» سیامک یاسمی خودمان است ولی جای آبگوشت را پیتزا، فراید چیکن و ساندویچ سوسیس گرفته با اندکی تم سیاه پوستی.

این فیلم به طور کلی زندگی و فرهنگ لمپنی را به ادب و آداب روشنفکری و مراعات فرهنگ بورژوازی ترجیح می‌دهد و دومی را بدبخت و ناتوان و درمانده ی منتظر نجات لمپنیسم نشان می‌دهد. چیزی شبیه سینمای مسعود کیمیایی! از نظر من فیلمی جهان سومی و کم ارزش است. البته لابد داوران جایزه اسکار برای خودشان، بازار و مردمشان دلایلی دارند.

شناخت این فیلمسازان که در ژانر هندی سینما هستند از انسان و گرایش های اجتماعی­اش از سوی سعدی خودمان «در جدال مدعی با سعدی» قرن ها عقب ترند. نکته آخر اینکه در فیلم هیچ سازمانی کار خودش را درست انجام نمی دهد و هر جا سر و کار لومپن فیلم با پلیس می افتد مشکلش را به راحتی با پول یا «رشوه» حل می کند.

سهراب خلیلی شورینی

25/12/97